فاطمه نوشت...
فاطمه نوشت... رفتم تو اتاق...دامن پوشیدم...اومدم بیرون و به فاطمه سادات شیر دادم... بعد از شیر خوردن انگاری تازه متوجه دامن کوتاه مشکیم با پولکای ریزش شده بود.... یه نگاهی به دامنم کرد و با مهربونی گفت " عَلوسی بوسیدی؟ میخوای بری مَسَد؟ مبالَت باسه" (عروسی پوشیدی؟ میخوای بری مشهد؟ مبارک باشه!) بعد هم بلافاصله خم شد و صورتمو بوسید!
از زمانیکه راه رفتن رو یاد گرفته به حفظ تعادل علاقه ی ویژه ای داره. روی دسته ی مبل، روی شکم یا کمر من و پدرش وقتی دراز کشیده باشیم !!، یا حتی گاهی به زور و التماس ازمون می خواد رو زمین دراز بکشیم تا روی شکم مون راه بره. جالب این جاست که راه رفتن رو از روی ساق پا شروع می کنه و تا قسمت گردن مون جلو میاد. چند روز پیش داشتم با مادرم تلفنی صحبت می کردم و فاطمه سادات هم روی شکمم راه می رفت. گرم صحبت بودیم که یهو نشست روی صورتم و تلفن از دستم افتاد. تا مرز خفگی پیش رفتم که بالاخره رضایت داد و بلند شد...
نمی دونم چرا بچه های کوچیک تر فکرمی کنن حتما و حتما باید کارای بزرگتر ها رو تکرار کنن. مدتیه که دخترمون شده کپی پیستی از حرکات و رفتار دختر عموش. گاهاً یک حرف رو دوبار میشنویم... یک تقاضا دوبار تکرار میشه.... به ازای تشنگی زهراسادات، دخترمون هم طلب آب میکنه. یا باید پشت بندِ دخترعموش بره wc . و شدید تر از اون زمانیه که وقتی جاریم میره سرکار و دخترش برای جداییه چند ساعته از مادرش غصه می خوره، دختر ما هم دنبال جاری جان و پشت سر دختر عموش راه می افته و گریه میکنه!
محمدمهدي هم مدتهاست كه به لباس پوشيدن، طلا انداختن، و... دقت مي كنه، نظر ميده و وقتي خوشش بياد از لباسي اصرار داره كه حتما اونو بپوشم
با اون قسمت حفظ تعادل هم كاملا باهات همدردي مي كنم چون ما هم داريم هنوز
راستی فاطمه سادات هنوز به لباسای من نرسیده!!
از اين تامرز خفگي رفتن ها ما هم زياد داريم
بله بچه ها.عاشق تقليدن، و همينه.که.کارمونو سخت ميکنه
زنده باشه ايشالا
تصورکن فاطمه روی شکمت بشینه! صدای جیغ رادان شنیدنیه!!
